Leczenie częściowej głuchoty stanowiło wielkie wyzwanie w aspekcie zachowania słuchu przedoperacyjnego i uzupełnienia możliwości słyszenia za pośrednictwem implantu. W szczególności odnosiło się to do sytuacji gdy słuch w zakresie niskich częstotliwości był w normie lub w pełni wydolny i niezbędne było tylko jego elektryczne dopełnienie w zakresie średnich i wysokich częstotliwości. Przeprowadzona przed 10 laty pierwsza operacja elektrycznego dopełnienia do istniejącego, normalnego słuchu pokazała nowy kierunek leczenia różnych częściowych, coraz częściej spotykanych uszkodzeń słuchu. Długi okres obserwacji oraz zebranie bardzo dużego materiału obejmującego ponad 1200 zoperowanych uszu pozwolił na przedstawienie nowej strategii leczenia częściowej głuchoty. Przeprowadzona przed 10 laty pierwsza operacja elektrycznego dopełnienia istniejącego słuchu u osoby dorosłej a w 2004 r. u pierwszego dziecka z takim samym słuchem była poprzedzona 3-letnimi badaniami nad zachowaniem istniejących niewielkich resztek słuchowych u dzieci i dorosłych, które były wzmacniane konwencjonalnymi aparatami słuchowymi i stymulowane elektrycznie za pośrednictwem implantów. Wyniki tych prac, przedstawione w 2000 r. podczas ESPCI w Antwerpii i w 2000 r. podczas Kongresu EUFOS w Berlinie, wskazywały na potrzebę rozszerzenia pierwszych ostrożnych wskazań do stosowania implantów ślimakowych w przypadkach zachowanych w różnym stopniu resztek słuchowych w zakresie niskich częstotliwości. Udokumentowanie dużej grupy zoperowanych uszu z częściową głuchotą podczas 10 lat jej upowszechniania w świecie, potwierdzało zasadność przyjętych wskazań oraz założeń chirurgicznych. W szczególności dotyczą one opracowania własnej strategii operacyjnej opartej na wykonaniu 6 zasadniczych kroków, dojściu do schodów bębenka przez okienko okrągłe i wykorzystaniu niezwykle delikatnych elektrod o długości aktywnej od 20 do 28 mm. Podsumowując, ta nowa strategia pozwoliła na opublikowanie w 2010 r. nowego, kompleksowego podejścia do zachowania istniejącego w różnym stopniu przedoperacyjnego słuchu w coraz większym paśmie niskich częstotliwości i do zachowaniu struktury ślimaka. Pozwoliło to również na zaproponowanie nowej klasyfikacji częściowej głuchoty dla opracowywania wyników homogennych grup pacjentów. Uzupełnieniem działań chirurgicznych był wpływ autora koncepcji na wytworzenie nowych, o różnej długości, niezwykle delikatnych elektrod implantów ślimakowych. Całość podjętych działań zaowocowała rozszerzeniem wskazań do leczenia różnych postaci częściowej głuchoty przy pomocy implantów ślimakowych.