Wprowadzenie:
Psychogenne zaburzenia słuchu są niejednorodną jednostką chorobową, charakteryzującą się obecnością rozbieżności pomiędzy faktycznym progiem słuchu pacjenta a progiem jaki on podaje. Mogą one być manifestacją zaburzeń konwersyjnych, w których nieuświadomione problemy ze sfery emocjonalnej zostają przekształcone w objawy somatyczne. Ten typ psychogennych zaburzeń słuchu stanowi największe trudności diagnostyczne, a większość autorów zgadza się, że jego częstość występowania jest niedoszacowana.

Opis przypadku:
Opisywany przypadek dotyczy pacjentki, u której w 12 rż. po traumatycznym przeżyciu wystąpiły problemy ze słuchem. U dziewczynki rozpoznano wówczas obustronny niedosłuch odbiorczy głębokiego stopnia. Pacjentka nosiła aparaty słuchowe, jednak z powodu nawracających zapaleń przewodów słuchowych zewnętrznych, które wystąpiły po kilku latach użytkowania aparatów, zgłosiła się do innej poradni audiologiczno-foniatrycznej. Podczas badań diagnostycznych uwagę lekarza zwróciła zadziwiająco dobra komunikacja z pacjentką bez aparatów słuchowych oraz obustronna obecność odruchów z mięśnia strzemiączkowego. Z tego powodu wykonano badanie emisji otoakustycznych (TEOAE), którego wynik był prawidłowy, oraz badanie potencjałów wywołanych z pnia mózgu (ABR), które wykazało obustronnie progi słyszenia w zakresie normy. U pacjentki rozpoznano psychogenne zaburzenia słuchu. Dzięki szczegółowemu omówieniu diagnozy i wdrożeniu odpowiedniego postępowania, czyli terapii psychologicznej, u pacjentki nastąpiła remisja. Nie wymagała dalszego protezowania słuchu.

Wnioski:
Psychogenne zaburzenia słuchu o typie zaburzeń konwersyjnych mogą stanowić trudności diagnostyczne. Nieprawidłowa diagnoza może narazić pacjenta na niepotrzebne cierpienia związane z inwazyjną diagnostyką i leczeniem, a także uniemożliwia wprowadzenie odpowiedniego postępowania jakim jest w tym wypadku psychoterapia. Celem pracy jest przedstawienie trudności diagnostycznych w przypadku psychogennych zaburzeń słuchu o typie zaburzeń konwersyjnych oraz podniesienie świadomości lekarzy na temat tego schorzenia, gdyż wiele doniesień wskazuje na jego niską rozpoznawalność. Autorzy pragną także podkreślić jak ważna dla pacjenta jest odpowiednia procedura audiologiczna umożliwiająca postawienie właściwej diagnozy.