Wstęp:
Terminowi rowek głośni funkcjonującemu w polskim piśmiennictwie odpowiadają w literaturze anglojęzycznej dwa terminy – sulcus vocalis i sulcus vergeture.

Cel pracy:
Celem pracy była analiza trudności w procesie diagnostycznym rowka głośni.

Materiał i metody:
Materiał pracy stanowiła grupa 25 pacjentów z rowkiem głośni (15 kobiet i 10 mężczyzn). U 14 osób rozpoznano rowek o charakterze sulcus vergeture, a u 11 sulcus vocalis. U pacjentów wykonano laryngowideostroboskopię, ocenę percepcyjną głosu (GRBAS) oraz wieloparametryczną akustyczną analizę głosu. Śródoperacyjnie, przy użyciu mikroskopu operacyjnego, wykonywano dokładną ocenę wizualną i palpacyjną fałdów głosowych.

Wyniki:
W przedoperacyjnym badaniu wideolaryngostroboskopowym stwierdzono obecność poszerzonych naczyń krwionośnych u 36% osób z sulcus vergeture i u 54% z sulcus vocalis. Usztywnienie fałdu głosowego obserwowano u ponad połowy badanych. U prawie wszystkich chorych występowały zaburzenia fali śluzówkowej. U żadnego z pacjentów nie odnotowano pełnego zwarcia fonacyjnego. U 10 badanych w przedoperacyjnym badaniu stroboskopowym postawiono rozpoznanie rowka głośni typu vergeture, które zostało potwierdzone podczas mikrolaryngoskopii śródoperacyjnej. U pozostałych 15 chorych w przedoperacyjnym procesie diagnostycznym rozpoznano inne patologie fałdów głosowych i rozpoznania te zostały zweryfikowane podczas zabiegu.

Wnioski:
1. Rowek głośni jest patologią trudną do rozpoznania w badaniu wideolaryngostroboskopowym. Czasem dopiero mikrolaryngoskopia śródoperacyjna pozwala postawić ostateczną diagnozę; 2. Większe trudności diagnostyczne występują w przypadku sulcus vocalis; 3. Trudności w postawieniu przedoperacyjnego rozpoznania pogłębia współistnienie z rowkiem innych patologii fałdów głosowych.